Overdonderende live muziek, foodtrucks, hoelahoepen, silent disco’en, vuurwerk, hottubs, bizarre outfits en een overdosis aan (dan wel niet natuurlijk) geluk. Festivals.
En toen was daar COVID-19, een dooddoener voor een enorme branche (helaas ook voor mij), maar niet onbelangrijk: ook voor 19,5 miljoen festivalbezoekers.
In 2019 zijn er meer dan 1100 festivals georganiseerd in Nederland. 1100! Dit aanbod aan leukigheid intrigeert mij enorm. Vanwaar hadden (en hebben) Nederlanders deze gigantische behoefte aan festivals?
Knuppel in het hoenderhok
Was het niet een beetje uit de hand gelopen? Het kon niet meer op, er worden jaarlijks behoorlijk wat hekken, podia en luidsprekers heen en weer gesleept. Het valt qua duurzaamheid écht niet te verantwoorden. Boeren, vliegtuigen, de Shell, fastfashion, we kunnen er allemaal over klagen in de klimaatdiscussie. Maar de festivalbranche is ook schuldig aan een gênante hoeveelheid CO2 en afval.
Elk weekend kon je wel ergens met een vegaburger in de hand en dopjes in de oren een muzikale climax beleven. Een beetje festivaltijger zal toch moeten bekennen dat het format uitgekauwd was, mamma mia, here we go again.
Hoeveel variaties er ook bedacht worden, de basics blijven hetzelfde: Samen eten, samen naar muziek luisteren. Een eeuwenoud concept! We hebben dit concept in de laatste jaren alle kanten uit getrokken geduwd en gevouwen en het onmogelijke mogelijk gemaakt, we hebben gerend van de alpha naar de bravo, en nu staan we opeens met z’n allen stil. Samen eten en samen naar muziek luisteren, het mág niet meer.
Verdrietig. Maar ook een mooie tijd voor bezinning. Als we weer mogen.. hoe dan verder?
Saamhorigheid, dat is een serieus ding.
We zijn in Nederland verstrikt geraakt in een individualistische prestatiecultuur. We moeten alles kunnen en vooral heel veel doen. Rondrennen als een stel onthoofde kippen. Steeds meer mensen vinden de uitweg uit deze cultuur, soms dankzij een burn-out, soms dankzij wegpesterij uit onmogelijk onaardige kantoorklimaten, soms dankzij een combinatie van allebei. Alles opgeven, verkopen, en een roadtrip maken. Voorheen werd dit voornamelijk bestempeld als een verwarde-hippie- of quarter/midlifecrisis-actie. Ondertussen is het een grote opkomende trend, over een aantal jaar kunnen we dit niet meer bagatelliseren. Men trekt het niet meer. Er is te weinig aandacht voor een beetje zingeving, voor het liefdevol samenzijn.
Dat is volgens mij ook precies de reden waarom de festivalbranche zo was uitgedijt, we waren maximaal aan het overcompenseren voor het gebrek aan saamhorigheid in de maatschappij.
Altijd feest..
We hebben nu de tijd om ons af te vragen: is het de bedoeling dat de festivalbranche dit pijnlijke gebrek aan saamhorigheid in de maatschappij compenseert? Ik heb er vertrouwen in: met een goede brainstormsessie kunnen er zo een tiental nieuwe (of oude) ideeën worden bedacht. Saamhorigheid behoeft geen overdosis, of alleen een festivalvorm. Een kleine straatbarbeque, samen voetbal kijken in de dorpskroeg, een flashmob op het station. Het gaat om de kern: sámen iets doen. Naar elkaar omkijken. Dat is ook een bordspelletje met een zak chips. Je oude buurvrouw helpen boodschappen doen. Of met je collega’s genieten van een lading vers fruit bij de koffieautomaat, en aan elkaar vragen of het nog goed gaat op het werk.
We kunnen heel veel toeters en bellen overal aan hangen, maar deze overdaad is niet nodig. Ik geloof dat de frequentie van het samenzijn belangrijk is, maar dat kan ook gewoon in de alledaagse kleine dingen. Als we saamhorigheid op dit niveau terugbrengen, kunnen we de festivalbranche ook weer tot een duurzamer niveau terugbrengen.
En, de festivals van de toekomst?
Er gaat niets boven live muziek. Live muziek brengt mensen in vervoering, het is direct te voelen in je lijf. Deze kunstvorm is onlosmakelijk verbonden met ons. Muziek zit in ons. We gaan sowieso weer muziekfestivals organiseren.
We staan nu wel voor een belangrijke keuze: gaan we verder op dezelfde voet, of pakken we de uitgelezen kans om de festivals te downsizen en daarmee de branche te verduurzamen? Je zou toch zeggen, hoe langer we ‘intelligente’ lockdowns leven, hoe meer we gewend raken aan een prikkelarm bestaan. Misschien moeten we daarom ook wel rustig en klein beginnen. Een bar, een podium, en iets te eten. Enne.. vaste festivalsites? Met duurzame energievoorzieningen en beschikbare basis equipment? Let’s go!
En hee, festivalorganisatoren, zullen we ons dan ondertussen ook focussen op ‘altijd saamhorigheid’? Met onze creativiteit moeten we toch ook meer gezelligheid kunnen organiseren in het dagelijkse leven?
Boekentips van LOUISE V:
The 4-hour workweek - Timothy Ferriss
Heb je het gevoel dat je verstrikt bent geraakt in het werkende leven? Dan kan dit boek inspireren! Het is wel heel Amerikaans geschreven.. maar, ook met humor, en er staan zeker nuttige tips in. Zorg ervoor dat je leven weer van jou wordt. ‘Just because you are embarrassed to admit that you’re still living the consequences of bad decisions made 5, 10, or 20 years ago shouldn’t stop you from making good decisions now. … Pride is stupid. Being able to quit things that don’t work is integral to being a winner.’
De zin van het leven - Fokke Obbema
Ja, waar doen we het allemaal voor. Groot filosofisch vraagstuk, maar dit boek is heel behapbaar. Het boek bestaat uit interviews met diverse Nederlanders, die elk hun visie geven op de zin van het leven. Spoiler alert: samen zijn is de clue. De mensen om je heen zijn belangrijk. Vandaar deze boekentip bij deze blog ;)
De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry - Rachel Joyce
Je hoeft geen slecht huwelijk of een moeilijk leven te hebben om opeens de behoefte te hebben het roer om te gooien. Het is heerlijk inspirerend om Harold Fry, een doodgewone lieverd, te volgen tijdens zijn spontane wandeling van honderden kilometers.
Samen - Richard Sennett
Een mooie uiteenzetting over samenwerken: hoe moeilijk het is, hoeveel (slechte) vormen wij kennen, ook al is het de basis van de menselijke ontwikkeling. Een mooi begrip wat Sennett bijvoorbeeld bespreekt is het Chinese Guanxi; Je kan rekenen op anderen, het maakt niet uit wat voor rang of positie je hebt. Autoritaire houdingen zijn taboe. We kunnen wel een beetje Guanxi gebruiken.. Het boek is niet bepaald een pageturner, desondanks een mustread!
Comments